01-02-2014 Rotterdam Veel van mijn soortgenoten liggen graag op krakende kranten. Ze kunnen daar uren slapen en gapen. Voor een geletterde jongen zoals ik, ligt dat anders.
Een nacht geleden stond ik oog in oog met de straatbende uit Ommoord. Meteen dacht ik:'Hé, dit is nieuws, hier moet ik de krant over inlichten.' Tegelijkertijd dacht ik:'Wat een energie, wat een animo, wat een lef. Op de krant zijn ze niet van lotje getikt. Welke journalist is nou miauw kat? Ik leef toch niet in een stripboek van Kuifje? Toch is een schrijvende kat niet heel anders dan een schrijvende hond. Eens leefde de schrijver Martin Bril die de mooiste columns schreef van de wereld. Als ik daar met mijn volle poezengewicht op lag ging ik altijd een stukje opzij. Die man schreef zo warm en menselijk. Hij liet binnen een minuut met zijn letters, een ijsje ontdooien. Ik droomde dan van een mensenleven en over hoe het zou zijn schrijver te zijn. Wat een inspirator. Het bijzondere was dat hij een schrijvende hond in huis had. Daar zal ik in een volgend stukje over vertellen.

De Gakkers waar ik over bericht zijn met z'n twaalfen. 's Nachts snateren ze de buurt wakker en ze lopen met poeha over de wegen waar zelfs bussen rijden. Het mooie is dat de mensen tot nu toe nog geen schande hebben gesproken. In stilte hoop ik dat de ganzenbende Ommoord blijft ontsaaien, ook al kan een kinderhand ze onmogelijk aaien.

.............. .. .... .. ............... .....Lees meer klik hier